221

روزا می گذره و هر روز بی میل تر از دیروز نسبت به نوشتن حرف هایی که باید گفت.

سرکار یه روز خوبم یه روز بد. یه روز کول و فان یه روز دپرس و سرد.

تنها به خاطر این که حال دیگران رو نگیرم و ازم سوال نپرسن چته همیشه سعی می کنم بگم و بخندم چون حوصله حرف شنیدن ندارم و از طرفی دلم می سوزه به خاطر معلوم نبودن فازم بعضیا رو ناراحت می کنم.

با این که فکر می کردم رفتنمون به طبقه پایین خوب نیست ولی ظاهراً آنچنان بد هم نیست و می گذره چون حداقل می تونم آزادتر باشم و حداقل دو تا کلمه حرف بزنم بدون این که نگران باشم.

البته پایین هم مث بالا دلگیره، یه اتاق کوچیک و دور افتاده از یه واحد بزرگ با این جذابیت ها که روبه روم دیواره، سمت چپم مانیتور همکار و سمت راستم درب یه انباری داغون که به سردی جو اتاق اضافه شده...

همکار خوب ن.ن معمولن پشت مانیتوره و دیدی بهش ندارم و هر از گاهی با هم صحبتی می کنیم و از اون پشت سرک می کشه ببینه در چه حالم. خیلی آدم خوبیه همیشه همه جوره هوامو داره با این که ناخواسته چند بار با رفتارم اذییتش کردم. چون می بینه با بقیه زیاد در ارتباط نیستم سعی می کنه مثلن بدون این که متوجه باشم به طور نامحسوسی حواسش بهم باشه تنها نباشم ولی از این کارا و احساس ترحم ها به شدت بیزارم و تا جایی که امکانش هست سعی می کنم اوضاع رو طبیعی جلوه بدم تا کاری به کارم نداشته باشه و من تنها کاری که در جواب این محبت ها می تونم انجام بدم اینه که هر از گاهی از نظر خودم یه کار مثبتی براش انجام بدم یا سوغاتی ای بیارم که اونم باز همش در سدد جبرانشه که من نمی ذارم...

دوست خوب هم س.ق که هر چقدر از خوب بودنش بگم کم گفتم. فکر می کنم بیشتر بعنوان یه دوست باید ازش یاد کنم تا همکار چون تقریباً درصد همکاریمون با هم صفره و کاری با هم جز احوال پرسی نداریم. فکر می کنم با احساس بودن، با شعور بودن، انسان بودن، مهربون بودن و صداقت داشتن این آدم کافی باشه که چندین و چند بار بی مقدمه ازش به خوبی یاد کرده باشم و همیشه براش آرزوی موفقیت و سلامتی کرده باشم، خلاصه همه اینا رو گفتم که بگم اونم توی اون اتاق و طبق معمول با استرس مشغول کارشه و همین خوشحال بودن و اذییت نشدنش برامون دنیاس که معمولن همه چی به این خوبی که انتظار میره پیش نمیره... هر چند چندین بار از طرفم اذییت شده ولی همیشه سعی کردم جوری جبران کنم و باعث ناراحتیش نباشم...