217

متأسفانه حتی می ترسم برم بخونم پارسال این موقع چی گفتم و چه تصمیم های دراز مدتی برای زندگی گرفتم و عملی نکردم. روز اول عید کلاً بحث دایی ها من بودم و یه جورایی حتی مسخره کردن که کارمندم و هیچ برنامه ای ندارم. موضوعی که خودمم به شدت موافقش هستم و منکر این قضیه نیستم ولی علی رغم این که به این قضیه واقفم بی خیالش شدم و دارم خودمو به زندگی بخور و نمیر و روزمره ی کارمندی عادت میدم و هیچ قدم رو به جلویی بر نمی دارم. امسال حتمن باید برنامه ام رو برای رفتن به کلاس های ضروری و بدرد بخور برای آینده ام رو بریزم چون اگر همچین اتفاقی نیوفته رفته رفته فرصت سوزی کردم و جوونیم رو از بین بردم و خیلی عقب می افتم. فقط امیدوارم که ان شاء الله به همه اهدافم برسم.

راستی تا هجدهم فروردین مرخصی گرفتم! شاید این مدل مرخصی دیگه هرگز تو زندگی کاریم اتفاق نیوفته! نمی دونم... امیدوارم هر چه پیش آید خوش آید...